آویشن

آویشن: گیاه دارویی آویشن با نام انگلیسی و علمی Thymus از خانواده Lamiaceae یا نعناعیان و بومی مناطق معتدل اروپا، شمال آفریقا و آسیاست. نام علمی این گیاه از ریشه کلمه یونانی Thyme به معنای بوی خوش و ملایم است. آویشن یکی از مهم‌ترین و شناخته‌شده‌ترین گیاهان دارویی در ایران است که به دلیل داشتن دو ترکیب تیمول و کارو اکرول دارای خواص دارویی ضد میکروبی، ضد باکتریایی و ضد نفخ است. از این گیاه در دنیا حدود ۳۵۰ گونه معرفی شده است.۱۴ گونه از گیاه آویشن در مناطق مختلف کشورمان شناسایی شده است که برخی از آن‌ها انحصاری هستند.

از این بین بیشترین پراکندگی را در شمال و غرب کشور داریم که ۱۰ گونه در استان‌های شمالی، ۱۱ گونه مربوط به استان‌های غربی، ۷ گونه در استان‌های مرکزی، یک گونه در فارس و دو نوع در کرمان وجود دارد. این گیاه در مناطق مختلف دارای اسامی متفاوت از جمله: آویشم، اوشن، آذربه، آذر روبه، سیسنبر، صعتر، اشمه کوهی و… است.

کاربرد گیاه آویشن

از آویشن در صنایع غذایی، دارویی، بهداشتی و آرایشی استفاده متنوعی می‌شود. از این گیاه در بازار به صورت برگ خشک شده، روغن یا اسانس و عرق موجود است. از برگ خشک آویشن علاوه بر دمنوش به عنوان طعم دهنده انواع گوشت، سالاد، لبنیات و ادویه خورش‌ها استفاده می‌شود.
روغن آویشن دارای خواصی نظیر ضداسپاسم، بادشکن، ضد قارچ، ضد عفونی کننده، ضد کرم، ضد رماتیسم و خلط‌آور است. اسانس آویشن از جمله ده اسانس معروف است که دارای خواص ضد باکتریایی، ضد قارچی و آنتی‌اکسیدانی است. از عرق تند و تیز آویشن برای درمان دل درد، اسهال، سرماخوردگی و مسمومیت استفاده می‌شود.

طبع آویشن

طبع آویشن در طب سنتی گرم و خشک است و مصرف بیش از اندازه آن برای افراد دارای طبیعت صفراوی (دارای مزاج گرم و خشک) توصیه نمی‌شود.
دکمه بازگشت به بالا