آنتی بیوتیک

آنتی بیوتیک: آنتی بیوتیک (Antibiotic) نوعی دارو است که باعث از بین رفتن یا جلوگیری از رشد باکتری‌‌ها می‌شود. آنتی بیوتیک‌‌ها هیچ تاثیری روی ویروس‌‌ها، قارچ‌‌ها یا انگل‌‌ها ندارند. آن‌ها یک کلاس را در گروه بزرگتری از ترکیبات به نام ضد میکروب تشکیل می‌دهند (ضد میکروب‌ها شامل دارو‌های ضدویروسی، ضدقارچی و ضدانگلی نیز هستند).

آنتی بیوتیک‌‌ها برای بدن میزبان نسبتاً بی ضرر هستند، بنابراین می‌توانند برای درمان عفونت‌‌های باکتریایی به راحتی مورد استفاده قرار گیرند.

اصطلاح آنتی بیوتیک توسط «سلمان واکسمن» (Selman Waksman) ابداع شده است، این اصطلاح در ابتدا تنها آنتی بیوتیک‌‌های حاصل از موجودات زنده را توصیف می‌کرد و عوامل شیمی ‌درمانی که کاملاً مصنوعی هستند، در این گروه قرار نمی‌گرفتند.

به عنوان مثال، آنتی بیوتیک‌‌هایی وجود دارند که از کپک گرفته می‌شوند، از جمله این آنتی بیوتیک‌ها می‌توان به پنی سیلین اشاره کرد. در حال حاضر اصطلاح آنتی بیوتیک در مورد ضد میکروب‌‌های مصنوعی مانند «دارو‌های سولفا» (Sulfa Drugs) (دارو‌های حاوی سولفور) نیز به کار می‌رود. تا به امروز محققان در این زمینه توانسته‌اند از منابع طبیعی و سنتزی برای تولید آنتی بیوتیک‌های موثر در برابر عوامل بیماری‌زا، استفاده کنند.

آنتی بیوتیک‌‌ها به طور کلی مولکول‌‌های کوچکی هستند که وزن مولکولی آن‌ها کمتر از دو هزار دالتون است.

برخلاف درمان‌‌های قبلی برای عفونت‌‌ها که شامل استفاده از سموم از جمله «استریکنین» (Strychnine) و «آرسنیک» (Arsenic) بودند، آنتی بیوتیک‌‌ها به عنوان گلوله‌‌های جادویی شناخته می‌شوند، زیرا آن‌ها دارو‌هایی هستند که بدون آسیب رساندن به بدن میزبان می‌توانند عفونت را از بین ببرند.

آنتی بیوتیک‌‌های خوراکی در صورتی که موثر باشند، به عنوان ساده‌ترین راه برای از بین بردن باکتری‌ها به شمار می‌آیند و آنتی بیوتیک‌‌های داخل وریدی برای موارد عفونت‌های حاد مورد استفاده قرار می‌گیرند. آنتی بیوتیک‌‌ها ممکن است گاهی به صورت موضعی، مانند قطره‌‌های چشمی ‌یا پماد‌ها نیز ساخته شده و مورد استفاده قرار گیرند.