کدام جانوران جرأت حمله به «شیر» را دارند؟

بابون‌ها معمولاً با عقب‌نشینی به روی درختان از درگیری با شیرها پرهیز می‌کنند. شیرها نیز از بابون‌ها تغذیه می‌کنند، به‌ویژه زمانی که بابون‌ها جوان، پیر یا بیمار باشند. این شکارها بیشتر شب‌ها اتفاق می‌افتند، زمانی که شیرها فعال‌تر و بابون‌ها آسیب‌پذیرتر هستند. 

در مواردی، بابون‌ها شیرهای جوان یا تنها را مجروح یا حتی می‌کشند. آن‌ها گاهی توله‌شیرها را زمانی که ماده‌ها برای شکار از لانه دور شده‌اند، می‌ربایند. این توله‌ها منبع پروتئینی خوبی برای بابون‌ها هستند. 

5. گاوهای وحشی (بوفالوها) 

بوفالوهای آفریقایی نه به‌خاطر شکار، بلکه به دلیل دفاع شدید از گله برای شیر یک خطر جدی محسوب میشوند. آن‌ها در صورت تهدید می‌توانند شیر را زخمی یا حتی بکشند. 

شکار بوفالو توسط شیرها کاری پرخطر است. بوفالوها با شاخ‌های قدرتمند و بدن عضلانی خود می‌توانند با وارد کردن جراحات جدی یا کشنده، شیرها را از پای درآورند. 

شیرها با تلاش هماهنگ قادرند یک بوفالو را شکار کنند، اما بهای این کار معمولاً سنگین است. بوفالوها به همبستگی‌شان معروفند و از عضو به خطرافتاده پشتیبانی می‌کنند و با کمک نیروی جمعی‌شان شکارچی را دفع می‌کنند. 

یک شیر تنها ممکن است هدف حمله گله‌ای از بوفالوها قرار گیرد که با شاخ‌های خود شیر را به زمین می‌زنند و با حمله‌های مکرر او را از پای درمی‌آورند. 

6. اسب‌های‌ آبی

اسب‌های‌ آبی را نباید دست‌کم گرفت. آن‌ها به‌خاطر رفتار قلمرویی خود شناخته شده‌اند و نزدیک منابع آب گاه با شیرها درگیر می‌شوند. اندازه و قدرت بالایشان، آن‌ها را به دشمنی خطرناک تبدیل کرده است. اسب‌های‌آبی با آرواره‌های قدرتمند خود می‌توانند شیرها را له کنند. 

شیر به‌ندرت به اسب‌های‌آبی حمله می‌کند و این موارد بیشتر زمانی رخ می‌دهد که یک آسب آبی جوان یا زخمی شده باشد. حتی در این شرایط نیز خطر بالاست. 

7. فیل‌ها

فیل‌ها نیرومندترین حیوانات خشکی هستند. آن‌ها به‌لطف جثه عظیم و عاج‌های تیزشان از شیرها نمی‌ترسند. فیل‌های بالغ کم و بیش در برابر حمله شیرها مصون هستند. 

فیل‌ها با قرار گرفتن به‌شکل دایره‌ای دور فرزندان خود و استفاده از نیروی بدنی‌شان، شیرها را دفع می‌کنند. شیرها به‌ندرت به فیل‌های بالغ حمله می‌کنند زیرا خطر چنین کاری از فایده‌اش بیشتر است. تنها در موارد نادر ممکن است به فیل‌های جوان، بیمار یا پیر حمله شود که آن هم بسیار پرخطر است. فیل‌ها گاه به‌شکل فعال با شیرها مقابله می‌کنند و آن‌ها را با حمله‌ای پرصدا فراری می‌دهند. 

تعامل بین شیرها و فیل‌ها با نوعی احترام محتاطانه همراه است. 

8. کرگدن‌ها

کرگدن‌ها با پوست ضخیم و شاخ‌های قوی‌شان، طعمه‌های معمولی شیر نیستند. این جانوران منزوی اقتداری دارند که شیرها از آن می‌ترسند. با این حال، توله کرگدن ممکن است توجه شیرهای گرسنه را جلب کند، گرچه این کار بسیار خطرناک و نادر است. مادران هوشیار آن‌ها نیرویی وحشتناک هستند. 

کرگدن‌ها می‌توانند با شاخ خود جراحاتی کشنده وارد کنند. دفاع اصلی آن‌ها حمله سریع و ضربه با شاخ است. شاخ کرگدن از کراتین ساخته شده و می‌تواند به‌راحتی بدن شیر را سوراخ کند. 

افزون بر شاخ، کرگدن ممکن است با وزن خود شیر را له کند. وزن بدن کرگدن که گاهی بیش از ۲ هزار کیلوگرم است، برای خرد کردن شیر کافی است. 

9. سگ‌های وحشی

سگ‌های وحشی آفریقایی نیز گاه با شیرها دچار اختلاف می‌شوند. شیرها به دزدیدن شکارهای سگ‌های وحشی شهرت دارند. سگ‌ها که از قدرت برتر شیرها آگاهند، معمولاً در صورت تشخیص حضور یک شیر، منطقه را ترک می‌کنند تا از رویارویی پرهیز کنند. چابکی و سرعت سگ‌های وحشی اغلب موجب می‌شود بتوانند بدون آسیب فرار کنند. 

در صورت لزوم، سگ‌های وحشی برای دفاع در برابر یک شیر گرد هم می‌آیند و از شمار خود به‌عنوان مزیت استفاده می‌کنند. آن‌ها ذهنیت گروهی قوی دارند. برای محافظت از توله‌ها یا دفاع از عضو زخمی گروه، ممکن است تلاش کنند با استفاده از شگردهای حمله و عقب‌نشینی، شیر تنها یا گروه کوچکی از شیرها را آزار دهند. 

با این حال، زمانی که با یک گله شیر روبه‌رو می‌شوند، شرایط به‌شکل چشمگیری تغییر می‌کند. سگ‌های وحشی معمولاً در رویارویی مستقیم فیزیکی با شیرها مغلوب می‌شوند و ممکن است متحمل تلفات سنگینی شوند. 

10. خارپشت‌ها

خارپشت‌ها می‌توانند شیر، پلنگ و کفتار را بکشند. اگرچه در دشت‌ها به‌عنوان طعمه دیده می‌شوند، اما شکارچیان آن‌ها خطر بزرگی را به جان می‌خرند. خارهای آن‌ها می‌تواند در بدن شکارچی فرو برود. این خارها جدا شده و در گوشت شیر فرو می‌روند و به دلیل داشتن زوائد، به سختی بیرون می‌آیند. این امر می‌تواند منجر به عفونت‌های شدید و مرگبار شود. 

افزون بر این، خارها می‌توانند به نواحی حیاتی مانند دهان، گلو، شکم یا قلب نفوذ کرده و جراحات مرگبار ایجاد کنند. در برخی موارد، شیرهایی که خار در دهان یا گلویشان گیر کرده، قادر به خوردن غذا نبوده و از گرسنگی مرده‌اند. مرگ مستقیم به دلیل خار ممکن است نادر باشد، اما عفونت، ناتوانی در شکار و ضعف ناشی از آن می‌تواند منجر به مرگ شود.