ظاهر زامبی‌ها از نظر دانشمندان و مقایسه با انسان‌های تسخیرشده‌ در «آخرین بازمانده از ما»

مرحله اول: عفونت

قارچ‌ها از طریق هاگ‌ها، دانه‌های تک‌سلولی کوچکی که می‌توانند سال‌ها قبل از جوانه‌زدن در حالت خفته باقی بمانند، خود را در محیط پخش می‌کنند.

در دنیای حشرات، این هاگ‌ها میزبانان خود را به شیوه‌ای هولناک آلوده می‌کنند. دکتر چاریسا دی بکر، متخصص قارچ زامبی از دانشگاه اوترخت، می‌گوید: «وقتی چنین هاگ‌هایی روی مورچه‌ای می‌نشینند، می توانند جوانه بزنند و از طریق اسکلت خارجی حشره به داخل نفوذ می کند.»

اما در انسان‌ها، فرآیند عفونت احتمالاً کمی متفاوت است. از آنجا که پوست انسان ضخیم‌تر از آن است که قارچ بتواند در آن نفوذ کند، هاگ‌ها باید قبل از جوانه‌زدن وارد بافت نرم ما شوند. دکتر ربکا دراموند، ایمنی‌شناس قارچی از دانشگاه بریستول، می‌گوید: «اکثر قارچ‌ها زمانی وارد بدن می‌شوند که ما هاگ‌ها را تنفس می‌کنیم.»

مرحله دوم: تسخیر بدن

پس از استقرار قارچ در میزبان خود، فرآیند تسخیر بدن آغاز می‌شود. از آنجا که حشرات دارای سیستم گردش خون باز هستند، خون آنها در رگ‌ها محصور نیست، بنابراین قارچ می‌تواند کل بدن را پر کند.

با این حال، بدن سخت‌تر انسان و سیستم گردش خون بسته به این معنی است که قارچ باید به شکل مخرب‌تری گسترش یابد تا بدن ما را تسخیر کند. قارچ‌ها ساختارهای نخ‌مانندی به نام هیف تولید می‌کنند که به زور از گوشت ما عبور می‌کنند و رگ‌های خونی و مجاری هوایی را پاره می‌کنند.

مرحله سوم: کنترل

در این مرحله، قارچ با ترکیبی از مواد شیمیایی تغییردهنده ذهن و دستکاری فیزیکی، کنترل اعمال میزبان خود را به دست می‌گیرد. دکتر کاسون می‌گوید: «میزبان مجموعه‌ای از رفتارهای مشخص را انجام می‌دهد که با قطع ارتباط با سایرین شروع شده و با تلوتلو خوردن و بیش‌فعالی ادامه می‌یابد.»

در مورچه‌های آلوده به اوفیوکوردیسپس، یکی از اولین نشانه‌های کنترل قارچ، یک حرکت ناگهانی است. همزمان، مورچه‌ها دچار یک سری انقباضات ناگهانی می‌شوند که اغلب آنقدر شدید است که سقوط می‌کنند. این وضعیت بسیار شبیه به مرحله «دونده» عفونت در سریال آخرین بازمانده از ما است که زامبی‌های فوق‌سریع و فوق‌العاده پرخاشگر ایجاد می‌کند.

مرحله چهارم: انتشار

دو هفته پس از آلوده شدن میزبان توسط هاگ، قارچ در نهایت آماده گسترش خود به نسل بعدی میزبان‌ها می‌شود. برخلاف سریال آخرین بازمانده از ما، اکثر قارچ‌های زامبی واقعی این کار را از طریق تماس فیزیکی انجام نمی‌دهند، بلکه هاگ‌های خود را تا حد ممکن پخش می‌کنند.

مورچه‌های آلوده به اوفیوکوردیسپس مجبور می‌شوند به بالاترین نقطه‌ای که می‌توانند صعود کنند و سپس خود را زیر یک برگ پنهان کند. قارچ سپس میزبان خود را مصرف می‌کند و از انرژی آن برای رشد به شکل یک ساقه شبیه قارچ استفاده می‌کند که از پشت یا سر مورچه بیرون می‌زند و هاگ‌ها را بر روی مورچه‌های زیرین می‌ریزد و چرخه را دوباره آغاز می‌کند.

ممکن است وضعیت «آخرین بازمانده از ما» واقعیت یابد؟

خوشبختانه، هنوز جای نگرانی نیست زیرا این قارچ زامبی‌کننده نمی‌تواند انسان‌ها را آلوده کند. دمای بدن ما معمولاً برای قارچ‌هایی که با حشرات سازگار شده‌اند، بسیار بالاست.

حتی اگر بتوانند در بدن ما زنده بمانند، این قارچ‌ها برای تبدیل انسان‌ها به زامبی دچار مشکل می‌شوند. دکتر دی بکر، متخصص قارچ زامبی از دانشگاه اوترخت، می‌گوید: «ما چیزی به نام سد خونی-مغزی داریم که اجازه نمی‌دهد هر مولکولی به راحتی عبور کند. بنابراین، توانایی قرار دادن مولکول‌های زیست‌فعال مورد نیاز برای دستکاری در مکان مناسب، یک مانع بزرگ دیگر خواهد بود.»

با این حال، اگر قارچ زامبی‌کننده واقعاً تکامل یابد تا انسان‌ها را آلوده کند، ممکن است الگویی مشابه آنچه در حشرات می‌بینیم را دنبال کند.